Centra usług społecznych jako narzędzie zaspokajania społecznych potrzeb wspólnot samorządowych
Fragment ekspertyzy
Zakres zadań publicznych – realizowanych przez poszczególne podmioty tworzące nowożytne państwo – nie ma charakteru stałego. Każdorazowo odzwierciedla on z jednej strony dominującą w społeczeństwie aksjologię, znajdującą swoje odbicie w decyzjach władz publicznych, z drugiej strony – jest odpowiedzią na zachodzące zmiany społeczne i związaną z tym zmianę potrzeb uznawanych za priorytetowe. W państwach europejskiego kręgu kulturowego w minionych dziesięcioleciach zakres ten znacznie się rozszerzył w związku z przyjęciem za obowiązujący modelu welfare state – państwa opiekuńczego (czy – zgodnie z innymi tłumaczeniami – państwa dobrobytu). Tytułowa opiekuńczość państwa wykracza poza minimalny poziom opieki udzielanej obywatelom, chociażby tym, którzy bez swojej winy znaleźli się w trudnej sytuacji materialnej. Współczesne państwa stawiają sobie bardziej ambitny cel – poprawę losu wszystkich obywateli. Zresztą takie głębsze znaczenie niesie ze sobą angielskie określenie welfare, nie ogranicza się ono bowiem do zapewnienia elementarnej opieki. „Angielski termin welfare w swej najprostszej formie oznacza szczęście, powodzenie i dobrobyt; wskazuje nie tylko na fizyczne przetrwanie, ale również na pewien stopień zdrowia i zadowolenia” (Heywood 2008, s. 116). Z kolei „termin welfare state odnosi się […] do państwa, które bierze na siebie duży zakres odpowiedzialności za jakość życia społecznego” (ibidem).
Pobierz cały artykuł w formacie .pdf
